در لگد مال خلوص و بی نیازی
در گریزی ناگزیز از دست یازی
از گذرگاهی پر از تاریکی و سایه
سنگلاخ و سخت و سم فرسا
یکسره تا صبح
ــ سم بر سنگ سائیدند اسبان
صبورانه سر به زیر .
با تابش پر سوز خورشید
ناگاه
از زیر پلک های فرو افتاده شان
برقی برون جهید
ــ دره ی سواران نیزه به دست
و سپس صفیر تیر .
ناله های کودکان و جگر های جزغاله ی مادران
آتش به مأمن آسایش و هاشور باران
و ناگهان
به سفالینه هایی دیرینه سال
بدل گشتند
ــ خدایان عشق ، زنان بی زبان
از چکاچک شمشیر.
...........................................................................................
بر اساس سفالینه ی زن بی زبان متعلق به فرهنگ سرخپوستان اینکا
سلام
حضور سبزتو تبریک اگم مه هم کمی قبل از شما هندم .
دلنوشتتو عالی - اندیشتو مسیحایی
مه سه تا مصرع امه که مصرع چهارمش سه هفتن دنبالشم
امشو نادنم بیچه دلم تنگ خدان
هر شو ُ همه لحظئونوم رنگ خدان
تا شو ُ دل مه دل دل ازنت
...
وقت تکه به مه هم سر بزنی > از خدا انویسم و غفلتهای کودکانمو به شکر نعماتش.
اگه قابل ادنی بهم لینک هادی
تا سلام ...
سلام
حضور تون در عالم وب نویسی غنیمتن
گرافیک صفحه عالی ان
هرمزگانی و موفق باشی
سلام
مه تا حالا وبلاگ شما امندیده . و امیدوارم که موفق بشی .
یا علی
بسیار عمیق و دلنشین مینویسی...
سلام . آقای رضایی . مه هنوز هم کتاب کوچه ئون چی چه کا اخونم . واقعا که معرکه ن . دستت درد نکنت . اکم اگه شعری بندری ت هم بنویسی ممنون ابم . سلام سیاورشن هم برسون .
سلام وبلاگ خوبی داری اگه میشه از وبلاگ من هم سر بزن