بر سیاهی آسمان ستاره ها خواهد درخشید
آنگاه که شب تیره فراگیر می شود
آنگاه که سکوت
چون عنکبوت می تند تار خود را
در رواق خیال خواب آلودگان
آنگاه که صدایی را
جز از سگان کوچه توان بر آمدن نباشد.
و سکوت سایه ابریست
افتاده بر زمین و زمان .
اما صدای ستارگان را چه کسی
توان فرونشاندن است
سوسوی ستاره
صدای فراخواندن است
او تمامی خویش را به جار نشسته است :
- سپیده را بنگرید
- : تلاش ما به بار نشسته است .
و بر زمینه سربی افق
خورشیدی دیگر
طلوعی نوین را
-: به تکرار نشسته است .
از کتاب آینه در مشت - صفحه ی ۴۵